Zestig, de tijd van mijn leven

Ik ben van 1960 en begin februari 2020 werd ik 60. Dat is zo’n mijlpaal die mij aan het denken zet; over leeftijd en levensfasen. Ik kreeg mooie verjaardagskaarten, o.a. één met op de voorkant: S1I1X8T1Y4 is only 15 in scrabble. Grappig, maar zit hierin een boodschap verborgen? De wens misschien om ‘forever young’ te blijven? Ik ben gezond, vitaal, geniet van gezin, vrienden, werk en hobby’s. Kortom: ik heb alle reden om dankbaar te zijn voor wat ik nu heb. Ik waardeer de voordelen van het ouder worden: de ervaring die ik heb, de senioriteit, de rust die ik ervaar omdat ik me niet meer hoef te bewijzen en omdat ik weet wat ik (niet) wil.

Als loopbaancoach werk ik met de individuele vraag en het verhaal van de cliënt. Immers ieder verhaal is uniek. Toch is het interessant en zinvol om de vraag ook te plaatsen in de levensfase van de persoon. Het maakt verschil of een havo-5 leerling zegt dat hij niet precies weet wat hij wil of een man van 40. Er is veel geschreven over levensfasen en wetmatigheden in de levensloop. Te veel om er in deze blog uitgebreid op in te gaan. De geïnteresseerde lezer wijs ik op de literatuursuggesties onderaan de blog. Een klassieke levenswet luidt dat alles wat geboren wordt drie stadia doorloopt: opgaan, blinken en verzinken. Een oude Chinese spreuk zegt: Het menselijk leven kent drie fasen; 20 jaar om te leren, 20 jaar om te vechten en 20 jaar om wijs te worden.

Mij spreekt de indeling in vier fasen erg aan, een ritme analoog aan de vier seizoenen. Toegepast op mijn hele loopbaan zou ik nu in de herfst van mijn leven zijn en de vruchten plukken die zijn voorbereid in de eerdere fasen (van zaaien, groeien en bloeien). In mijn optiek doorloop je deze cyclus gedurende je loopbaan meerdere malen en kent je loopbaan meerdere cycli van opgaan, blinken en verzinken. Ieder einde is ook weer een nieuw begin. Dat is een natuurwet.

Terug naar de man van 40 die niet precies weet wat hij wil. Hij zou wel eens op de drempel kunnen staan van de overgang naar een nieuwe fase in zijn loopbaan. Deze overgang kan gepaard gaan met een crisis, de bekende midlife crisis of een burnout, maar kan ook minder heftig verlopen, als evolutie. Je voelt dat er iets moet veranderen, vanuit deze onrust werk je langzaam hier naartoe en na verloop van tijd ervaar je dat je in een volgende fase bent beland. Een vrouw van rond de dertig die worstelt met de vraag hoe ze in een ‘meerkeuzemaatschappij’ een goede invulling geeft aan de verschillende rollen die zij vervult: moeder zijn, partner, vriendin en werknemer, kan veel herkenning en houvast vinden in het ‘dertigersdilemma’. Tips van andere dertigers helpen dan om je eigen weg te vinden in het combineren van deze rollen.

De oude Grieken noemden 60 de leeftijd van de filosoof: de mens die zoekt naar de diepste betekenis van de dingen en naar fundamentele waarden. Dit herken ik wel. Ik kom tot de conclusie dat een zestiger zijn prima is. Ik geniet na van het hoofdgerecht en kijk uit naar het dessert.

Literatuursuggesties:

– Gabriël Prinsenberg, Biografisch leren en werken, Amsterdam 2005
– Dr. H.C.I. Andriessen, Volwassenheid in perspectief, Nijmegen, 1984
– Nienke Wijnants, Het dertigers dilemma, Amsterdam, 2010
– Hans Korteweg, Nog vele jaren, Cothen, 2013